Breaking

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2022

ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ

Share

Το ξημέρωμα της Πέμπτης με είχε βρει άυπνη και ταλαιπωρημένη…Σε λίγες ώρες ήταν να αναχώρησω για τις Ροβιές και τα εμπόδια έσκαγαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα επάνω μου..

Όλα γύρω μου φώναζαν με τον τρόπο τους μην πας ακύρωσε το…θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται στο πάτωμα κοιτάζοντας το ταβάνι και να αναρωτιέται γιατί συμβαίνουν όλα αυτά..τι είναι αυτό που δεν θέλει με τίποτα να παρευρεθώ εκεί ..έγινε ότι ήταν δυνατόν για να μου χαλάσει την διάθεση ενώ οι δυσκολίες και οι συμπτώσεις συνεχώς κορυφώνονταν με αποκορύφωμα μια τηλεφωνική συνομιλία ενός περαστικού..

Η μπαλκονόπορτα του δωματίου μου ήταν ανοιχτή και καθώς έπαιζα μηχανικά με τον αναπτήρα μου  απορροφημένη μέσα στις σκέψεις μου ακούω έναν άντρα που περνούσε κάτω από το σπίτι μου λίγο πριν τα χαράματα να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει το εξής…μην πας θα σε κλέψουν…σε παρακαλώ μην πας…καθώς περπατούσε χανόταν η φωνή του και μαζί με την φωνή του χάνομουν και εγώ περισσότερο στους συλλογισμούς μου…το πρωί με βρήκε απροετοίμαστη να κοιτάω τον άδειο μου σάκο…σηκώθηκα και περπάτησα ξυπόλητη στον μικρό διάδρομο και είπα στον εαυτό μου με δυνατή φωνή αγνόησε το και πήγαινε κόντρα στα σημάδια…γέμισα μέσα τα απαραίτητα ρούχα και κατευθύνθηκα στην στάση για το λεοφωρειο γεμάτη αποφασιστηκοτητα και ανυπομονησία για τα δώρα που θα μου έφερνε το ταξίδι…έβγαλα το εισιτήριο μου και είδα δύο άντρες να στέκονται μπροστά από την ανοιγμένη πόρτα του λεοφωρειου…αυτό είναι για Ροβιές σωστά;

Εκείνοι κοιταζοντουσταν και είπαν ταυτόχρονα ο ένας ναι και ο άλλος όχι…γέλασα από αμηχανία και ξαναρωτήσα τελικά πάει ναι η όχι;ξανά τα ίδια ο ένας έλεγε ναι και ο άλλος όχι…τους κοιτούσα και άρχισα να εκνευρίζομαι επιμένοντας..μπορείτε να μου πείτε υπεύθυνα αν πηγαίνει στον προορισμό μου παιδιά;

συζηταγαν μεταξύ τους και έλεγε ο ένας στον άλλο τα ίδια…προχώρησα παρακάτω ενοχλημένη και ρώτησα έναν επιβάτη…ναι για Ροβιές είμαστε είπε χαμογελαστα και έτσι επιβιβάστηκα…πήρα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης και ελευθέρωσα τους ώμους μου από το σακίδιο ακουμπώντας το στο διπλανό κάθισμα.

Εγειρα το κεφάλι μου στο τζάμι και απλά αφέθηκα στις εναλλασσόμενες εικόνες του τοπίου…Στα μέσα της διαδρομής και ενώ άρχισε να αδειάζει το λεωφορειο γύρισε ο μπροστινός μου και με κοίταξε μεσα στα μάτια λέγοντας μου… πρώτη φορά καθυστερεί τόσο πολύ το λεωφορειο να με πάει σπίτι θα έπρεπε να έχει περάσει από το σπίτι μου εδώ και τρία τέταρτα είπε απορημένος..εσύ μάλλον από Αθήνα για ταξίδι  αναψυχής έτσι δεν είναι;πηγαίνω για κάμπινγκ σε ένα σεμιναρίο..απαντησα κάπως κοφτά…και πως θα πας εκεί μου είπε μόνη σου πρέπει να πάρεις ταξί η να έρθουν να σε πάρουν..άκου πάρε το τηλέφωνό μου και αν χρειαστείς οτιδήποτε πες μου να σε βοηθήσω… ευχαριστώ πολύ είπα και σκέφτηκα πόσο καλός άνθρωπος είναι..τίποτα μου λέει και εσύ το ίδιο θα έκανες στην θέση μου..εδώ είναι το χωριό μου είπε μετά από λίγο και κατέβηκε λέγοντας μου πάλι να μην διάστασω να τον καλέσω αν συναντήσω κάποιο πρόβλημα..τον ευχαρίστησα θερμά και τον αποχαιρέτησα καθώς έκλεψε την προσοχή μου   ένα λευκό πούπουλο που έκανε κύκλους στον αέρα…μετά από δύο στάσεις και ένα τρίωρο ταξίδι έφτασα στην πλατεία του χωριού και έτρεξα να κάνω ένα τσιγάρο που θα με χαλαρωνε από το ταξιδι..λίγο πριν το ανάψω βλέπω ένα νεαρό παιδί να έρχεται προς το μέρος μου και να με ρωτάει αν είμαι για το σεμινάριο…ναι του είπα ενθουσιασμένη που βρήκα κάποιον που θα πηγαίναμε στην ίδια συνάντηση..σε πειράζει να πάμε μαζί μου είπε;

μα φυσικά και θα πάμε μαζί αποκρίθηκα..άρχισε να μου λέει πως απορούσε γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος μέσα στο λεωφορειο για το κάμπινγκ και του είπα πως σκεφτόμουν το ίδιο..μου συστήθηκε και με ρώτησε πόσο χρονών είμαι…όταν του αποκάλυψα την ηλικία μου απόρησε και είπε πως νόμιζε πως είμαι κοντά στην δική του..Ο Μενέλαος είναι 22 χρόνων αρκετά έξυπνος και με κοινωνικους προβληματισμούς παρά το νεαρό της ηλικίας του…ευγενικός και ώριμος..σκεφτήκαμε να πάρουμε ταξί να μην ταλαιπωρησουμε τους υπόλοιπους αλλά ο ταξιτζής δεν βρέθηκε ποτέ ούτε μας έκανε κλήση παρά την βεβαίωση του περιπτερά πως θα τον βρούμε εύκολα.

Ετσι καλέσαμε να μας στείλουν κάποιον να μας πάρει από την στάση που είχαμε σταματήσει κάνοντας κουβέντα γνωριμίας..Μετά από λίγο έφτασε ο Ιωάννης σαν να είχε βγει από ταινία της δεκαετίας του 80…είχε αφήσει το μαλλί του να μακρύνει και μου έμοιαζε με τον Γαρδέλη όταν τραγουδούσε στο πλοίο που πήγαινε για την Αίγινα..με αγκάλιασε εγκάρδια και μας υποδέχτηκε με χαρά..

Ο Ιωάννης είναι ένα αυθεντικό πλάσμα και τον σέβομαι για την ειλικρίνεια και την ευαισθησία που τον διακρίνει…φτάσαμε στον προορισμό μας γρήγορα και το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν το καουμποικο καπέλο που φορούσε ο Νίκος…τον είχα φανταστεί να φοράει ένα τέτοιο καπέλο και με εξέπληξε ευχάριστα…ήταν καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι μπροστά από τις σκηνές και μας υποδέχτηκαν σαν τα παιδιά που γυρνάνε στο σπίτι τους για τις γιορτές.

Μας υποδέχτηκαν σαν να ήμασταν τα μέλη της οικογένειας που επέστρεψαν σπίτι…Μας ρώτησαν αν είχαμε φάει και μας πρόσφεραν φαγητό…Η Ναταλία μου είπε να κάτσω δίπλα της λέγοντας μου πως τα λεφτά της είναι και δικά μου και πως οτιδήποτε χρειαστώ να μην διστασω να το ζητήσω..εντάχθηκα γρήγορα στην παρέα καθώς βοήθησε πολύ η φιλόξενη στάση όλων και το χιούμορ του Θέμου.

Ο Θέμος είναι ο γιατρός της ομάδας ένας καλοστεκουμενος μποέμ τύπος με δυνατές δόσεις γέλιου που τις έδινε σαν καταπραϋντική ένεση απλόχερα σε όλους μας…ενορατικος και με πολλές γνώσεις τόσο στο αντικείμενο του όσο και σε ένα πιο ευρύ φάσμα…Μετά από λίγο αποφάσισα να κάνω την πρώτη μου βουτιά και πήρα απλά την πετσέτα στα χέρια μου με τέτοια χαρά και λαχτάρα σαν να ήταν το πρώτο μου μπάνιο…τα βότσαλα της παραλίας ήταν ζεστά χωρίς να καίνε τα πόδια μου και  ολόλευκα κάνοντας απαλό μασάζ στις γυμνές μου πατούσες…

Εκείνη την ώρα ήταν στην παραλία η Δανάη ένα πλάσμα καλοσυνάτο που φοράει την ψυχή στο πρόσωπο της και όμορφη σαν νεράιδα σου εμπνέει εμπιστοσύνη δίχως να της μιλήσεις ήταν παρέα με την Εύα με τα σπινθηροβόλα πράσινα μάτια και την άγρια ομορφιά που την διακρίνει  καθώς και ο ατοφιος χαρακτήρας της..Τα μικρά παιδιά της παρέα απλά έπαιζαν τριγύρω σαν άγγελοι που κατέβηκαν στην γη να χαιδεψουν απαλά αυτόν τον κόσμο…τα νερά ήταν διάφανα και έβλεπα τον βυθό με ανοιχτά μάτια δίχως να με ενοχλεί η αλμύρα και ξάπλωνα στην αγγαλια της θάλασσας σαν νούφαρο παραδομένο στην ροή της..έπειτα τα μάτια μου εντόπισαν πιο πέρα κάτι άλλα παιδιά από την συνάντηση και αποφάσισα να κολυμπήσω ως την μεριά τους για να αυτοσυστηθω.

Ερχομαι σαν κομάντος μέσα από το νερό τους είπα και αμέσως ανταποκρίθηκαν ζεστά στο χιούμορ μου..Σηκώθηκαν να μου δώσουν το χέρι τους παρόλο που γνωρίζω πόσο δύσκολο ήταν να αποχωριστούν τα άνετα καλοκαιρινά τους καρεκλακια.Ο Στέφανος και ο Σπύρος δύο νεαρά παιδιά εντελώς άνετοι και χαμογελαστοί και οι δύο με έκαναν να νιώσω σαν να ήμασταν φίλοι από παλιά.Εκεινη την ώρα ένα τεράστιο σμήνος γλάρων εθεαθει στον αέρα να κάνει κύκλους πάνω από τα καταπράσινα δέντρα…ένιωσα ευγνωμοσύνη για την ομορφιά του τοπίου…

Σε λίγο ξεκινούσε το σεμινάριο και έπρεπε να ετοιμαστούμε ο Άλεξ και αυτός νέος ήρθε προς το μέρος μου και με ρώτησε αν είμαι η κοπέλα από τις ομιλίες εγνεψα θετικά και έπεσε επάνω μου με τεράστια Αγγαλία χαρούμενος που με γνώρισε..φωτεινός και ανέμελος…ο Άλεξ φτιάχνει πολύ καλό καφέ με ένα εξάρτημα που όταν το επιχειρήσαμε εμείς έβγαζε νερό γιατί ενώσαμε τα κομμάτια ανάποδα..

Σίγουρα θα μείνει η ατάκα το ιερό δισκοπότηρο του καφέ που το κρατούσα με ευλάβεια να μην πέσει χάμω ούτε ένας κόκκος.. έπειτα ο Ιωάννης με βοήθησε πολύ να τακτοποιήσω τα πράγματα μου και με έβαλαν στην χαριτωμένη σκηνουλα που είχα σταμπαρει στην πλευρά των αγοριών όπου όλες τις μέρες με φρόντισαν να μην μου λείψει τίποτα και έτρεχαν να μου βρουν στρώματα και μαξιλάρια για να είμαι πιο άνετη…Όλοι μαζί πήγαμε στο σεμινάριο σε ένα χώρο γεμάτο δέντρα και κάθισα στο χώμα για να νιώσω την επαφή με την φύση.Ο Νίκος μίλησε με ειλικρίνεια ζωντάνια και ενθουσιασμό ακούραστος συνειδησιακά…Έχοντας έντονα το συναίσθημα του ηθικού χρέους για την σωτηρία των  συνανθρώπων του..Μας έδωσε να σημειώσουμε κάποιες λέξεις…

Πολυτοπικο
Πολυπαραγοντικο
Πολυχρονικο
Πολυμορφικο
Ταυτοχρονο και στιγμιαιο
Πολυδιαστατικο…
Καθώς είχε νυχτώσει βλέπω δύο θυληκες φιγούρες να έρχονται στον χώρο του σεμιναρίου…Το αστεράκι φωνάζει η Ναταλία και έτρεξα να τις υποδεχτώ..Η αστρινη είναι σαν κοριτσάκι γεμάτη χάρη και ευγενική φύση αξιοπρεπής με μια ελεύθερη φύση δίχως να την κραυγάζει..ήρεμη δύναμη..η Ηρώ είναι πολύ σεμνό παιδί για την ηλικία της δυναμική ανεξάρτητη και σπουδαία καλλιτεχνική φλέβα…σαν να τις γνώριζα και εκείνες από παλιά ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο το αίσθημα ασφάλειας και οικειότητας που βίωνα εκεί…
Μετά το σεμινάριο γίναμε όλοι μαζί μια τεράστια παρέα που κλείσαμε το μισό μαγαζί της ταβέρνας ενώνοντας τα τραπέζια σε ένα μεγάλο γιορτινό φαγοπότι…Παρόλο που ήμασταν από ταξίδι και δεν είχαμε ξεκουραστεί καθόλου η ενέργεια μας ήταν στα ύψη όπως και η διάθεση μας…έπειτα πήγαμε στην παραλία όσοι άντεχαν το ξενύχτι και συνεχίσαμε να συζητάμε αρμονικά..
Η παραλία ήταν σαν ιδιωτική ήμασταν μόνοι παρόλο που είχε κόσμο στο κάμπινγκ..ήταν σαν να ήμασταν εντός και εκτός χώρου ταυτόχρονα..Εκεί γνώρισα τον Κυριάκο που ήταν ενεργός στην κουβέντα κρατώντας τον ρυθμο της συζήτησης φιλικός μας άνοιξε την καρδιά του και ανταλλάξαμε απόψεις…
Την επόμενη μέρα με ύπνο ελάχιστο ξύπνησα από τα βήματα γύρω από την σκηνή μου… άνοιξα το φερμουάρ και οι ακτίνες του ήλιου πλημμυρίσαν το πρόσωπο μου…Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πως είναι να ξυπνάς ανάμεσα στα δέντρα ακουμπώντας το χώμα..Ακόμα και το μυρμήγκι που περπατάει επάνω σου δεν θες να το διώξεις παρά μόνο το κοιτάς με δέος παρατηρώντας το να κάνει βόλτες στο σπίτι του θέλοντας να σε καλοσωρισει…
Από νωρίς θα ξεκινούσαν οι μετρήσεις για την θεραπεία και ένιωσα μεγάλη τιμή που με εμπιστεύτηκε ο Θέμος και με ζήτησε  για γραμματέα του κρατώντας τις σημειωσεις από τις εξετάσεις του κόσμου που παρευρισκόταν εκεί…
Όλα έγιναν με μεγάλο επαγγελματισμό και νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος θα χαιρόταν να εξεταστεί από γιατρό..οι ατάκες και το χιούμορ του σε έκαναν να νιώθεις σαν να πηγαίνεις εκδρομή και να ξεχνάς την αγωνία σου για τα αποτέλεσματα..μόλις τελείωνε ο Θέμος αναλάμβανε ο Νίκος δίνοντας νομίσματα στον κόσμο αφού τους έκανε προσωπική συζήτηση..και οι δύο ακούραστοι δίνανε όλοι την ενέργεια τους στον κόσμο γεματοι αφοσίωση και αγάπη…
Ενώ η Ναταλία ήταν σε εγρήγορση για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και να καλύπτουν τυχόν ανάγκες που μπορεί να προκύψουν..Εκεί είδα τον Βασίλη τον άνθρωπο των δέντρων..ο Βασίλης σαν αερικό καθόταν πάντα επάνω σε ένα δέντρο δίνοντας και παίρνοντας από την αγάπη του…Γεμάτος πραότητα και φιλοσοφία βαθιά ενωμένος με την φύση και πολύ καλός μουσικός μας μοίρασε γλυκές νότες…Η μητέρα του σπουδαία μαχητρια έστεκε αγέρωχη γεμάτη ζωή και δυναμισμό..Ο κύριος Γιώργος ο Έλληνας Ρόμπερτ ντε Νίρο όπως βγήκε το παρατσούκλι του κυριολεκτικά κινηματογραφική φιγούρα παρέα με τον εντυπωσιακό του σκύλο σαν να είχε βγει από φιλμ νουάρ…
Μόλις τελείωσε το σεμινάριο πήγαμε πάλι στην παραλία το βράδυ όπου φαινόταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος η σαν να κυλουσε πολύ αργά…εκεί μετά από έναν ενεργειακό χορό που είχαν δύο μέλη είδαμε να βγαίνουν μέσα από τα χέρια τους μια ασημένια μάζα φανταστείτε το κάτι σαν καπνός..Μικρές πεταλούδες πεταριζαν προς αντίθετες κατευθύνσεις το φεγγάρι έλαμπε σαν φάρος και τα δέντρα ήταν ασάλευτα σαν να είχαν βγει από πίνακα ζωγραφικής…εκείνο το βράδυ όταν πήγα στην σκηνή μου να κοιμηθώ..Ενώ δεν είχα πιει αλκοόλ μόλις έκλεισα τα μάτια μου άρχισα να βλέπω πολύ έντονα χρώματα και εικόνες που άλλαζαν με ταχύτητα κινούμενες εικόνες με βάθος σαν να έβγαιναν από αφηρημένο πίνακα του Νταλί..ήταν τόσο έντονο που δεν με άφηνε να κοιμηθώ και το βίωσα για μια ώρα τουλάχιστον..
Χωρίς να πω ημερομηνία δεν θα ξεχάσω το βράδυ που κάνανε κύκλους τα κοράκια από πάνω μας και την γάτα που ήρθε και μας κοίταξε για λίγο συνεχίζοντας την βόλτα της..Μου φάνηκε μια περίεργη συγκυρία…Δεν θέλω να παραλείψω να αναφέρω την αθλητική Μαριάνθη που ήταν σαν αμαζόνα και τον σύζυγο που μας κέρασε ένα καφάσι μπύρες καθώς και την όμορφη οικογένεια της Αντιγόνης που μας κράτησαν ωραία συντροφιά..τον Βασίλη τον αρθρογράφο που προθυμοποιήθηκε να μου δώσει την καρέκλα του όπως και τον κύριο Σπύρο που ήταν ο γηραιότερος αλλά ίσως ο πιο νέος στην ψυχή..
Τέλος να ευχαριστήσω τον Ζήση για τις όμορφες συζητήσεις που κάναμε και να του ζητήσω συγνώμη που δεν πρόλαβα να με πάει βόλτα με το καγιάκ στην φεγγαραδα..
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εμπειρία ούτε το τελευταίο βράδυ με τον Ντι Τζέι στην παραλία..δεν θα ξεχάσω το τραγούδι που είχα συγχρονικότητα και μου θυμισε κάποιον που αγαπώ πολύ..όπως και τα γράμματα που είδα να σχηματίζονται στα σύννεφα…προσπάθησα να αποτυπώσω όσο καλύτερα μπορούσα για όσους θα ήθελα να ήταν εκεί και δεν τα κατάφεραν ώστε να έχουν την καλύτερη δυνατή εικόνα  αλλά και τους επόμενους αγνώστους φίλους..συγχωρέστε με αν ξέχασα να αναφέρω κάτι..χαιρετισμούς επίσης στην Τζούλια Ρόμπερτς και την παρέα της…καθώς και τον γλυκό Γιάτσεκ που έχει ψυχή παιδιού και με χαλάρωσε πριν την εξέταση.
Φιλια στον Κώστα και την γυναίκα του χάρηκα που σας ξαναείδα παιδιά.. Ευχαριστώ πολύ τον Νίκο που οργάνωσε το σεμινάριο..Η πεταλούδα μονομάχος που πέρασε μέσα από το νερό την ώρα που έπλενα τα χέρια μου..και ανησύχησα μήπως δεν πετάξει..τελικά στέγνωσαν τα φτερά της και ξαναπεταξε αλλά εγώ αυτή την στιγμή νομίζω την είχα ξαναζήσει..


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου