Το Μονομελές Εφετείο Ναυπλίου με την πρόσφατη υπ.αρ. 407/2025 απόφασή του, απέρριψε έφεση εταιρείας διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις, με την οποία έφεση της η εταιρεία, επεδίωκε να ανατρέψει πρωτόδικη απόφαση που δικαίωσε δανειολήπτρια-εντολέα μου και ακύρωσε πλειστηριασμό σε βάρος της ακίνητης περιουσίας της.
Το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο είχε κάνει δεκτή ανακοπή κατά έκθεσης αναγκαστικής κατάσχεσης ακινήτου και συγχρόνως είχε αναστείλει την συζήτηση του πρόσθετου λόγου ανακοπής που αφορούσε στο επιχείρημα της έλλειψης ενεργητικής νομιμοποίησης της εταιρείας διαχείρισης απαιτήσεων κατά τις διατάξεις του Ν.3156/2003, έως ότου εκδοθεί απόφαση από την Πλήρη Ολομέλεια του Αρείου Πάγου.
Ακολούθως όμως το Εφετείο Ναυπλίου με ένα εξαιρετικό σκεπτικό, έκρινε την πρωτόδικη απόφαση ως μη οριστική κατά το σκέλος του (πρόσθετου) λόγου ανακοπής που αφορά στην έλλειψη ενεργητικής νομιμοποίησης της εταιρείας με βάση τον Ν.3156/2003, καταλήγοντας πως δεν μπορεί να προσβληθεί με έφεση η απόφαση αυτή γιατί ο πρόσθετος λόγος ανακοπής δεν έχει κριθεί οριστικά.
Περαιτέρω το Δευτεροβάθμιο αυτό Δικαστήριο, προσδίδει ουσιαστικά ιδιαίτερη σπουδαιότητα στο περιεχόμενο του συγκεκριμένου πρόσθετου λόγου ανακοπής, διότι το περιεχόμενό του, όπως έκρινε, αφενός αφορά στο κατά πόσο η επιδίωξη της απαίτησης έγινε κατά τον δέοντα τρόπο και δη από νομιμοποιούμενο προς τούτο επισπεύδοντα, αφετέρου συνδέεται άρρηκτα με όλους τους υπόλοιπους λόγους ανακοπής. Επομένως, καθώς ως νομικό επιχείρημα βάλλει κατά της νομιμοποίησης της εταιρείας διαχείρισης για την άσκηση των διαδικαστικών πράξεων τόσο της επιταγής προς εκτέλεση όσο και της κατάσχεσης του ακινήτου, η κρίση επί αυτού επηρεάζει όλες αυτές τις πράξεις εξαρχής ως προς την εγκυρότητά τους.
Με άλλα λόγια, το Εφετείο έθεσε ως προϋπόθεση να αποδειχθεί πως πράγματι η εταιρεία διαχείρισης απαιτήσεων νομιμοποιείται στο να προβεί σε πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης όπως π.χ πλειστηριασμό, διότι σε διαφορετική περίπτωση ανατρέπεται η εγκυρότητα των πράξεων αυτών, ενώ πέραν τούτου εμμέσως πλην σαφώς, συνάγεται ότι τίθεται εν αμφιβόλω ακόμη και η νομιμοποίηση της εταιρείας να ασκήσει έφεση και εν γένει ένδικα μέσα.
Εν κατακλείδι η ανωτέρω απόφαση θέτει ως μείζονος σπουδαιότητας το ζήτημα της νομιμοποίησης των εταιρειών διαχείρισης απαιτήσεων να επισπεύδουν πλειστηριασμούς και πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης. Συνεπώς θα πρέπει να ερευνάται επιμελώς και καταρχάς ως λόγος ανακοπής το επιχείρημα αυτό, ώστε να ενισχυθεί με τον προσήκοντα τρόπο η δικονομική άμυνα του δανειολήπτη-οφειλέτη.
Κωνσταντίνος Δ. Παπακωνσταντίνου
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου