Περιγιάλι: H Πινακίδα απαγόρευσης ποδοσφαίρου στην πλατεία προκάλεσε αντιδράσεις – «Πού θα πάνε τα παιδιά;»

Έντονη αναστάτωση προκλήθηκε το απόγευμα της Κυριακής 15 Ιουνίου στην κοινότητα Περιγιαλίου Κορινθίας, έπειτα από την ενέργεια του προέδρου της κοινότητας, κ. Δεσποτάκη, να τοποθετήσει πινακίδα απαγόρευσης ποδοσφαίρου στην κεντρική πλατεία, μπροστά από τον Ιερό Ναό Μεταμόρφωσης του Σωτήρα.

Η απόφαση αυτή πυροδότησε την αγανάκτηση κατοίκων και γονέων, που έκαναν λόγο για καταστολή της φυσικής δραστηριότητας των παιδιών, σε έναν τόπο που στερείται βασικών υποδομών όπως γήπεδο ή χώρους ελεύθερου παιχνιδιού. Το Περιγιάλι είναι, εξάλλου, ένα χωριό το οποίο διχοτομείται από την Παλαιά Εθνική Οδό Κορίνθου – Πατρών, με τα παιδιά να διατρέχουν καθημερινά κινδύνους ακόμη και στις μετακινήσεις τους.

«Όλοι κατηγορούμε τα παιδιά ότι είναι κολλημένα στις οθόνες, κι όταν τελικά βγουν έξω να παίξουν, τους βάζουμε απαγορεύσεις», σημείωσε αγανακτισμένος γονέας.

Σύμφωνα με καταγγελίες, η απαγόρευση ήρθε έπειτα από παράπονα κατοίκων και θαμώνων καταστημάτων, για ενοχλήσεις και κινδύνους που προκύπτουν από τις δυνατές μπαλιές, με αναφορές ακόμα και σε περιστατικό όπου μπάλα τραυμάτισε ελαφρά ηλικιωμένο ή μωρό.

Ο πρόεδρος της κοινότητας φέρεται να δήλωσε στους εξαγριωμένους γονείς ότι η απόφαση ελήφθη κατόπιν εντολής του Δήμου, επικαλούμενος παράλληλα και το ισχύον νομικό πλαίσιο.

Βάσει της Αστυνομικής Διάταξης 3/1995, άρθρο 2, απαγορεύεται καθ’ όλες τις ώρες του 24ώρου το ποδόσφαιρο και άλλα παιχνίδια σε δημόσιους χώρους, πλατείες και δρόμους. Παρόλα αυτά, όπως παραδέχονται και νομικοί κύκλοι, πρόκειται για έναν νόμο που σπανίως εφαρμόζεται αυστηρά, εκτός εάν υπάρξουν συγκεκριμένες καταγγελίες ή εντάσεις.

Πού θα πάνε τα παιδιά;

Η ουσία, όμως, παραμένει: σε ένα χωριό χωρίς γήπεδο, χωρίς παιδική χαρά ή ειδικά διαμορφωμένο χώρο, πού θα πάνε τα παιδιά να παίξουν;

Η τοποθέτηση μιας πινακίδας μπορεί να ικανοποιεί προσωρινά κάποιους ενήλικες, όμως δεν λύνει το πρόβλημα – απλώς το μεταθέτει. Στην εποχή που η παιδική κίνηση και κοινωνικοποίηση συρρικνώνονται, το ζητούμενο δεν είναι η απαγόρευση, αλλά η δημιουργία χώρων και συνθηκών όπου το παιχνίδι να είναι ασφαλές και αποδεκτό από όλους.

Ναι, έχουν δίκιο κι εκείνοι που κάθονται να φάνε στο παρακείμενο μαγαζί και ξαφνικά τους “σερβίρεται” μια μπάλα που δεν μπήκε ποτέ γκολ, όμως δεν είναι λύση, σε μια εποχή που όλοι οι ειδικοί λένε να πάρουμε τα παιδιά μας από τις οθόνες, να μπαίνουν οριζόντια μέτρα απαγόρευσης μόνο και μόνο για να «μπαλωθεί» πρόχειρα η ανικανότητα και η αδράνεια σοβαρής κοινωνικής πολιτικής.

Η παιδική παχυσαρκία χτυπάει κόκκινο στην Ελλάδα, η μοναξιά και η απομόνωση απλώνονται στις μικρές ηλικίες – και το μόνο που έχουμε να τους προσφέρουμε είναι… μια πινακίδα που λέει «απαγορεύεται το ποδόσφαιρο»;

Τα παιδιά πρέπει να έχουν κάπου να πάνε να παίξουν. Το να τα διώχνεις απλώς, χωρίς να σε νοιάζει πού θα πάνε, δεν είναι ενδιαφέρον ούτε εφαρμογή του νόμου. Είναι εγκληματική αμέλεια που μπορεί να οδηγήσει σε άγνωστα και επικίνδυνα νερά.

Θα υπάρξει άραγε, κάποια στιγμή σ’ αυτή τη χώρα, σοβαρός σχεδιασμός ή θα συνεχίσουμε να διορθώνουμε τα προβλήματα με πινακίδες και… «μην παίζεις εδώ»;